Pies w kolorze nadbałtyckiej plaży, o bardzo wesołym usposobieniu jest często mylony z labradorem retrieverem, a jest to przecież golden retriever. Skupmy się zatem na rasie, która dzięki medialnym reklamom goldena, niejako rykoszetem została mocno wypromowana przez ostatnie kilkanaście lat i zaakceptowana przez polskich myśliwych. Czy słusznie?
ZAPAŚNIK I PŁYWAK
Labrador retriever to pies, który pochodzi z Nowej Fundlandii i kanadyjskiego półwyspu Labrador. Rys historyczny rasy znajdziemy bez problemu na stronach internetowych. Występują trzy kolory szaty: czarny, czekoladowy i żółty, o piaskowym umaszczeniu. Sierść ostra, szczeciniasta, z bardzo gęstym podszerstkiem zabezpieczającym czworonoga w trudnych warunkach termicznych. Psy te początkowo były wykorzystywane do pracy na kutrach rybackich do aportowania przedmiotów z wody, wyciągania sieci, a czasem nawet ratowały tonących. Kiedy bacznie przyjrzymy się sylwetce labradora retrievera, zobaczymy niezwykle umięśnionego zapaśnika wagi półciężkiej. Kwadratowy wręcz obrys figury, zdecydowanie w ruchach i dominujący charakter to jego cechy rozpoznawcze. Środowiskiem naturalnym tego psa jest woda. Pływa on wręcz koncertowo i pomimo tego, że sam jakoś sobie radzę w wodzie, to musiałem się sporo napocić, aby wyprzedzić labradora w wyścigu po aport na dystansie 25 metrów.
WŁAŚCIWE RELACJE
Do szeregu zalet tej rasy należy zaliczyć permanentną potrzebę kontaktu wzrokowego z przewodnikiem, wrodzoną chęć jego uszczęśliwiania przez swoją pracę. Pies jest wpatrzony w swojego właściciela i zdaje się, że chce czytać w jego myślach. Oczywiście wymaga to właściwych
relacji bazujących na przywództwi – jak z każdą rasą – ale tutaj jest to wręcz ewidentne. Widywałem labradory, które kupione do ciasnego mieszkania w blokach dla towarzystwa dzieci od razu przejmowały tam dowodzenie, zajmując najlepsze miejsca do spania, terroryzując z czasem domowników w walce o władzę.Wystarczyła jednak krótka ,,rozmowa’’ z psem, przeprowadzona przez doświadczonego trenera oraz zastosowanie podstawowych zasad komunikacji przez domowników i wszystko szybko trafiało na właściwe tory. Psy te w większości przypadków nie są nadmiernie hałaśliwe, bardzo dobrze utrzymują czystość i są najlepszym wyborem dla kogoś, kto zaczyna przygodę z kynologią. Widywałem również labradory na konkursach tropowców, które zostawiały w tyle niejedną rasę predysponowaną do tego typu pracy.
URODZONY PRZYWÓDCA
Bardzo ciekawie wygląda labrador w sforze. Zwykle po krótkim powitaniu albo pozostałe psy ignoruje, albo nad nimi dominuje. Innej drogi nie ma. Jeśli tylko podjęta zostaje próba jego zdominowania, rozpoczyna się ostra, zwykle bardzo krótka walka. Używając swojej masy mięśniowej, z dużą sprawnością uderza barkiem i na ogół ,,rozkłada na łopatki’’ konkurenta. Ja klasyfikuję labradora jako psa do pracy indywidualnej z przewodnikiem, choć być może są linie, które mogą ze sobą współpracować.
ODWAŻNY I WYTRZYMAŁY
Widząc w życiu kilkadziesiąt labradorów, nie poznałem tak naprawdę lękliwego psa i myślę, że można to uznać za normę. Nigdy nie spotkałem się z lękiem labradora przed strzałem, a wszystko, co nieznane, było zwykle kwitowane oszczekiwaniem. To bardzo ważna zaleta psa myśliwskiego bez względu na rasę. Również nie spotkałem labradora, który byłby włóczęgą i odbiegał od właściciela, nie wracając przez dłuższy czas. Na ogół labradory wykorzystywane są do aportowania ptactwa i do tego moim zdaniem nadają się doskonale. Zapamiętują bezbłędnie, gdzie spada aport i posługując się przede wszystkim wzrokiem, błyskawicznie przynoszą go do myśliwego. Oczywiście ma to również i wady. Kiedy zdarzy się postrzałek, wymagający wzmożonej pracy węchowej, labradory wyraźnie odstają od wyżłów czy wachtelhundów. Nadrabiają to jednak uporem i wytrzymałością w pracy.
ZBILANSOWANA DIETA
Przy okazji opisywania innych ras zawsze namawiałem do wyboru raczej psów niewysokich w stosunku do wzorca rasy. W przypadku labradorów nie jest to czynnik zbyt ważny, raczej istotne jest, abyśmy zadbali o właściwy rozwój fizyczny naszego pupila, dostarczając mu odpowiedniej dawki ruchu. Tak silnie umięśniony pies ma spore tendencje do tycia, dlatego w żaden sposób nie możemy go przekarmiać. Dieta powinna być właściwie zbilansowana pod względem jakościowym oraz ilościowym. Od razu należy wspomnieć, że nie jest to rasa pod tym względem wymagająca i pies ten jest raczej garkuchennym bylecojadem niż wykwintnym i rozkapryszonym smakoszem. Nie oznacza to, że wystarczą mu przesycone chemią i przyprawami resztki z naszego stołu, bo może się to skończyć chorobami skóry, alergią i na pewno otyłością, ale fakt, że nie będziemy mieli problemów z brakiem apetytu labradora.
SZATA – KWESTIA GUSTU
Jaki kolor szaty wybrać? Oczywiście można tworzyć tutaj sporo teorii. Każdy hodowca będzie miał swoje wytłumaczenie, dlaczego akurat taka, a nie inna barwa sierści. Myślę, że w tej rasie jest to wyłącznie kwestia gustu, lecz nie odważę się być w tej sprawie autorytetem.jest bardzo stabilna i powtarzalna w kwestii charakteru. Oznacza to, że trudno jest trafić na psa beznadziejnego i zdecydowana większość bezwzględu na kolor okrywy włosowej będzie reprezentowała poziom akceptowalny z łowieckiego punktu widzenia. Wiadomo, że bardzo jasne włosy będą widoczne na tapicerce samochodu, podobnie i czarne, a czekoladowy pies najlepiej będzie się kamuflował na polowaniu, co nie jest bez znaczenia. Zawsze natomiast wybierajmy osobniki o sierści twardej i szczeciniastej, gdyż zwykle świadczy to o dobrych łowiecko cechach charakteru.
PODSUMOWANIE
Rasa ta bardzo dobrze wpisuje się w charakter współczesnego łowiectwa przede wszystkim dlatego, że mamy coraz mniej czasu dla naszych psów i niestety polowania również są coraz bardziej okazjonalne, szczególnie na zwierzynę drobną. Dobrze wyszkolony labrador retriever pamięta do końca życia swoje zadania, bazując na cechach wrodzonych. Nie wymaga permanentnego treningu i ciągłej uwagi na polowaniu. Co ważne, podstawowe umiejętności komunikacji ze zwierzętami w zupełności wystarczą, by samemu ułożyć labradora i skutecznie z nim polować, czego wszystkim z całego serca życzę.